HOW SERBIA COULD HELP
How an assassination scuppered change in Serbia
Serbia should have been the first state to recognise an independent Kosovo, and start rebuilding the trust with Kosovar Albanians as good and respectful neighbours.
This week the Serbian and Albanian delegations will meet for the last round of talks on the future of Kosovo. But the meeting in Vienna is not expected to bring closer their divided position. Last month, the UN special envoy Martti Ahtisaari presented the parties with his proposed plan providing for internationally monitored independence. But while Albanians have broadly accepted the plan, Serbia's parliament has rejected it, describing it as a violation of Serbian sovereignty. Ahtisaari has already said he sees no prospect for an agreement.
You would be forgiven for having a sense of déjà vu.
The prime minister of Serbia, Vojislav Kostunica, who barely addresses the issue of Kosovo without referring to the position of Russia, sounds more like a minister in Putin's government than the head of an independent state.
I was recently in Belgrade, the city where I grew up and which I regard as my home town. Serbia changed after the overthrow of Milosevic in 2000, but the killing of the forward-looking Serbian prime minister, Zoran Djindjic, in 2003 put the speed of change on hold and even into reverse.
This may explain why policy on Kosovo, central to Milosevic's power, has not changed. Another explanation lies in the origins of that policy, the Memorandum of the Serbian Academy of Arts and Sciences, a radical document endorsed by Milosevic as a new weapon in his ruthless pursuit of power. Milosevic soon found his partner in war in Croatia's nationalist president, Franjo Tudjman. Together they drew up new maps of the Balkans.
Kostunica does not call for war as the Socialist and the Radical parties are doing, but his calls for respect for international law are hollow while his government ignores and breaks UN resolutions. A recent four-hour journey from Pristina to Belgrade took 12 hours as we were forced to go via Macedonia because my fellow travellers - both BBC journalists - had UNMIK (United Nations Mission in Kosovo) entry stamps. Nor does Serbia recognise UNMIK passports issued to Kosovars. On the advice of the government, a handball club recently refused to play against a Kosovar club in a European cup.
When Ahtisaari arrived in Belgrade last month to present his proposal, Kostunica refused to see him, claiming that his outgoing government lacked the legal authorisation to deal with it. But a day earlier he had met Belgium's foreign minister and in following days felt legal enough to meet a number of western diplomats.
Kostunica lectured at the Belgrade Law School where I was a law student. Yet he seems to have forgotten the basic principles: the law protects and provides stability for people. Kostunica hasn't said what he intends to do with the two million people living in Kosovo and there has been no apology for Milosevic's brutal rule there.
The trust between Kosovars and the Serbian regime was violently broken in 1989 when Milosevic surrounded the parliament in Pristina with tanks to force a change in Kosovo's constitution. It was broken again when Milosevic hit at the intellectual heart of Kosovo by closing Albanian-language media, the university and schools.
The Serbian government should now prepare a joint statement with Albanians on Ahtisaari's proposal for Kosovo's independence, with all guarantees for minorities. But it is looking increasingly unlikely that this will happen.
Kim Bytyci
Originally published in the New Statessman
http://www.newstatesman.com/topics/international-politics
KSENOFOBIA DHE EMIGRIMI NË GREQI
Intervistë me Profesor Ilias Kadsoulis, sociolog në Universitetin e Athinës.
Populli grek ka frikë nga mbipopullimi nga të huajtRasti i një videoje të ushtarëve grekë të një njësie speciale që këndonin këngë me përmbajtje ksenofobie ndaj shqiptarëve tërhoqi vëmendjen në opinionin e Shqipërisë, ndërkohë që në Greqi ky incident nuk u bë kaq i njohur. Në bisedë për radion Deutsche Welle, Prof. Ilias Kadsoulis, sociolog në Universitetin e Athinës shprehet se vetëm një gazetë ka raportuar mbi këtë ngjarje.
Prania në masë e të huajve në Greqi është diçka relativisht e re
Sipas Kodsolous: "Ksenofobia, para së gjithash në ushtri, në Greqi ashtu si edhe në çdo vend tjetër ka një farë tradite. Në Greqi dukuria e emigracionit është relativisht një dukuri e re. Ju e dini që dikur nga Greqia ka emigruar krahu i punës jashtë vendit, ndërkohë që sot vet Greqia është kthyer në një vend emigracioni. Prania në masë e të huajve në Greqi është diçka relativisht e re. Kjo ngjall një ndjenjë frike në Greqi.
Gjatë viteve të fundit, kam parasysh këtu periudhën pas rrëzimit të sistemeve komuniste në hapësirën e Ballkanit, kanë kanë ardhur në Greqi mëse një milionë emigrantë ilegalë. Me kalimin e kohës situata ka nisur të relativizihet dhe këto forca pune po bëhen gradualisht pjesë të jetës së përditshme në Greqi duke u pranuar në shoqëri. Dikur në Greqi ka qenë që grekët kishin shumë frikë se emigrantët mund t´u merrnin atyre vendet e punës dhe se ata mund të influenconin negativisht kulturën. Pra ekzistonte një lloj frike siç e njohim në Evropë. Por pasi një pjesë e madhe e emigrantëve janë legalizuar dhe kanë marrë leje pune dhe janë etabluar në vend, këta të huaj janë bërë pjesë e jetës greke."
Por përsa i përket arsyes, se përse ky rast nuk tërhoqi vëmendjen e opinionit në Greqi, Prof. Kadsoulis thotë:
"Kjo ngjarje në njësitë speciale të ushtrisë nuk ka tërhequr shumë vëmendjen, aq më tepër që të tilla veprime nuk ndodhin shpesh në Greqi, siç ka ndodhur në vitet 90-të. Në vitet 90-të konfrontimet mes grekëve dhe të huajve kanë qenë të përditshme. Ndërsa tani një gjë e tillë nuk ndodh. Shoqëria greke është ambientuar me praninë e emigrantëve dhe kësaj i shtohet dhe fakti që emigrantët kanë kontribuar shumë në të mirën e vendit. Ekspertët vlerësojnë se një pjesë e madhe e produktit kombëtar në Greqi realizohet prej të huajve."
"Në Greqi një gjë e tillë nuk merret kaq seriozisht"!
Kur flasim për shqiptarët dhe grekët në fakt dallimet kulturore nuk janë aq të mëdha. Natyrisht që komunizmi ka influencuar zhvillimet e ndryshme të këtyre vendeve, por në aspektin historik Shqipëria dhe Greqia janë shumë më afër, se sa po të krahasosh p.sh. kulturën e Gjermanisë me atë të vendeve arabe, pasi në Gjermani jetojnë shumë emigrantë nga vendet arabe apo nga Turqia. Nga vjen kjo tendencë në ushtri, a është kjo një shenjë e shfaqjes së ndjenjës së ksenofobisë, apo janë këto veprime të marra të të rinjve. Në Gjermani me siguri që një veprimi të tillë do t´i kushtohej vëmendje me seriozitet. Por se si e sheh shoqëria në Greqi një ngjarje të tillë, Prof. Kadsoulis shprehet:
"Në Greqi një gjë e tillë nuk merret kaq seriozisht. Së pari sepse ushtria greke është e edukuar kështu, që ka si detyrë të mbrojë vendin nga sulmet e huaja. Pozita gjeografike e Greqisë është e ndryshme nga ajo p.sh. e Gjermanisë apo Francës. Greqia ka si trashëgimi historike armiqësinë me Turqinë. Pushtimi i gjatë i Greqisë prej Turqisë ka ngjallur dhe ka ngulitur frikë të madhe. Grekët kanë frikë se mund të sulmohen prej turqve.
Pas komunizmit ndodhi që Greqia ishte i vetmi vend me orientim perëndimor në rajon. Greqia ishte e rrethuar prej vendeve komuniste: Shqipëria, Bullgaria, Jugosllavia. Edhe kjo ka ngjallur e ngulitur ndenjën e frikës. Ushtria greke ishte për të mbrojtur vendin prej të gjithë këtyre popujve të huaj dhe armiqësorë. Por siç e kuptoj unë rasti në fjalë është një përjashtim. Këngë të tilla në këto kohë nuk janë tipike për ushtrinë greke. Ndonëse vazhdon të ekszitojë ndjenja e ksenofobisë, kjo nuk është një armiqësi për refuzimin e të huajve. Eshtë mund të them një lloj ksenofobie që ka të bëjë edhe me atë që populli grek është i vogël dhe ka frikë se mos mbipopullohet prej të huajve."
Eshtë interesant të dallohen dy tendenca: politika shqiptare ka reaguar duke u përpjekur që ta paraqesë këtë rast në mënyrë të moderuar, duke e quajtuar atë si një rast të veçuar dhe që nuk influencon marrëdhëniet midis dy vendeve. Tendenca tjetër është që nga përvoja gjermane e dimë, se ksenofobia është më e fortë atje ku kontakti me të huajt është më i pakët. Pra sa më shpejt që të intensifikohet ndërveprimi dhe komunikimi, aq më shpejt shuhet ksenofobia. Nëse kemi të bëjmë me një rast specifik që ka të bëjë me kulturën ushtarake në njësitë speciale, Prof. Kadsoulis për këtë:
"Njësitë speciale janë një rast më vete në ushtri, kjo dihet. Këto forca stërviten për të qenë agresive, në mënyrë që ato të jenë gjithmonë të gatshme të ndërhyjnë në situata të veçanta. Por kjo lloj kulture nuk praktikohet në njësitë e tjera dhe në sektorët e tjerë të ushtrisë."
Fabian Schmidt
http://www2.dw-world.de/albanian/Politik_Balkan/1.216054.1.html
