ALL-ALBANIAN LEADERS
The problem with Albanians is not a lack of potentially talented leaders. It is rather that, far too often, those lacking such a talent are over-ambitious in becoming leaders. The less talented they are, the stronger is their ambition and the more ruthless their fight against anybody who could jeopardize those ambitions.I was recently at a dinner party where I met the granddaughter of Aubrey Herbert. During the evening we had a chance to share some of her memories about her grandfather, among Albanians better known as a friend of Albania.
A short reminder: Aubrey Herbert was a British diplomat. Born in 1880, he was a son of a fourth Earl of Carnarvon. A Conservative Member of Parliament, his politics have been described as an expression of his human sympathies. He visited Albania more then once and was passionate supporter of Albanian independence. He advised the Albanian delegation at the Balkan Peace Conference in 1912 and his influence is considered of crucial importance in securing Albania’s independence. His daughter Laura married the well-known writer Evelyn Waugh. (More about the life of Aubrey Herbert in coming issues).
Known among Albanians too is the fact that he was offered the Albanian throne. This he had declined having been advised to do so by the then Prime Minister, Herbert Asquith, a family friend.
It was this fact (supported perhaps by the gentle spontaneity of his granddaughter) that caused my imagination to travel into the past.
What would have happened had Herbert accepted the throne, were my thoughts as I was returning back home. What direction would Albania have chosen?
More precisely: Where would Albania be today?
While my imagination was indeed in a mood of all sorts of hypothetical speculations, the present reality was by now being imposed in a pretty rough manner. Without me calling on it, it was popping up and blocking every route that this imagination was trying to pursue. Right, left, forward… Nope… It would jump everywhere and push my imagination backwards… Only backwards… And so travelling backwards one would reach the pre-Herbert time… the time of dependence i.e. Ottoman occupation… the time of Kastriot, the time of before Kastriot… the… the… the…
The question, where would Albania be today, was fainting more and more, with the answer being self-imposed on it…
Where would Albania be today?
“Not far from where it is now” was my fast conclusion. Just as Albania went back to the “beginning” after the death of Gjergj (Kastriot), so it would have gone back after of Aubrey's (Herbert) death. The problem with Albanians is not the lack of potentially talented leaders. The problem with the Albanians is that, far too often, those without such a talent want to become leaders. The less talented they are the stronger their ambitions, the wilder their fight against anyone who could jeopardize those ambitions.
Indeed, the problem with Albanians is not the lack of talent. Among Albanians as among any other peoples, there are individuals of all sorts of talents. Some for teaching, some for journalism, some for health care… building… some for leadership… The problem with Albanians is that this talent remains mainly if not fully undernourished both on a personal as well as a wider social level… Far too often almost everybody wants “to become something” without challenging the inner energy and talent… Rather than nourishing inner and social talent, almost the whole energy is directed towards stopping those seen as a threat to those personal ambitions. All this time, the real talent remains locked within the walls of ignorance and misguided ambitions…
TË GJITHË LIDERËT SHQIPTARË
Problemi i shqiptarëve nuk është se nuk kanë liderë vërtet të talentuar potencial. Problemi i shqiptarëve është se tepër shpesh, tepër shumkush, sidomos ata pa talent të këtillë, kan ambicie të bëhen liderë… Dhe sa më të patalentuar, aq më e zjarrtë ambicia e tyre, aq ma e vrazhdë lufta e tyre kundër çdokujt që rrezikon këto ambicie…
Këto ditë takova mbesen e Obri Herbertit (Aubrey Herbert). Isha e ftuar në një darkë private ku edhe ajo ishte mysafire dhe kështu u dha rasti të shkëmbejmë ca kujtime dhe anegdota mbi gjyshin e saj, ndryshe në qarqet shqiptare të njohur si mik i Shqipërisë.
Të rikujtojmë: Obri Herbert ishte diplomat britanik. I lindur në vitin 1880. Ishte i biri i Kontit të katërt të Karnavonit. Anëtar konzervator i Parlamentit britanik, politika e tij njihet si shprehje e ndjenjave dhe simpatisë së tij humane. Herbert më shumë se një herë vizitoi Shqipërinë dhe ishte mbështetës i pasionuar i pavarësisë së Shqipërisë. Gjatë Konferencës Ballkanike në Londër më 1912, Herbert këshilloi delegacionin shqiptar dhe konsiderohet të ketë ndikuar dukshëm që Shqipëria mori pavarësinë atë kohë. Vajza e tij Laura u martua me shkrimtarin e njohur britanik Ivlin Vo (Evelyn Waugh). Harriet Vo (Harriete Waugh) është bija e tyre. (Më shumë mbi jetën e Obri Herbertit në numrat e ardhshëm).
I njohur në qarqet shqiptare është edhe fakti se atij i ishte ofruar froni shqiptar. Këtë ofertë Obri Herbert e kishte hudhur poshtë sipas këshillës së kryeministrit të atëhershëm britanik, ndryshe mikut familjar, Herbert Askvith (Herbert Asquith).
Pikërisht ky fakt (ndihmuar ndoshta edhe nga spontaniteti gjentil i mbesës së tij), bëri që teksa kthehesha në shtëpi, imagjinata ime disi vetiu të kthehej në të kaluarën. Vallë, më kaloi nëpër kokë, çka do të kishte ndodhur sikur Herberti të kishte pranuar fronin mbretëror shqiptar? Çfarë rrugë do të kishte ndjekur Shqipëria nën udhëheqjen e tij?
Mst: Ku do ishte Shqipëria sot?
Sado që imagjinata ime ishte e disponuar për spekulime të ndryshme hipotetike, realiteti tashmë imponohej disi egër para saj. Pa-ftuar fare, dilte para saj dhe bllokonte çfarëdo rruge që kjo imagjinatë tentonte të ecte. Djathtas, majtas, përpara… Kot… Me një forcë unike e ndalte dhe shtynte të kthehej sërish dhe sërish prapa… Vetëm prapa… Kështu prapa, arrihej në kohën e para Herbertit… në kohën e varësisë apo okupimit otoman…në kohën e Kastriotit…në kohën e para Kastriotit… në… në… në…
Pyetja se ku do ishte Shqipria sot zbehej gjithnjë e më shumë. Brenda një kohe të shkurtër, përgjigja dukej e vetë-imponuar…
Ku do ishte Shqipëria sot?
“Jo larg nga ku është tani”, konkludova së shpejti. Mu ashtu si Shqipëria u kthye “në fillim” pas vdekjes së Gjergjit (Kastriotit), ashtu do të ishte kthyer ajo pas vdekjes se Obrit (Herbertit). Problemi i shqiptarëve nuk është mungesa e liderëve vërtet të talentuar potencial … Problemi i shqiptarëve është se tepër shpesh, tepër shumkush, sidomos ata pa një talent të këtillë, kan ambicie të bëhen liderë. Të udhëheqin madje pa ditur se ku shkojnë, të prijnë derisa vetë nocioni i destinimit për ta është i padefinuar… Dhe sa më të patalentuar, aq më e zjarrtë ambicia e tyre, aq më e ashpër lufta e tyre kundër çdo kujt që rrezikon këto ambicie të tyre…
Vërtet, problemi i shqiptarëve nuk është mungesa e talentit… Në mesin e shqiptarëve si edhe në mesin e çdo populli ka njerëz me potencial dhe talente të ndryshme. Disa për mësues, disa për gazetarë, disa për inxhinierë… ndërtues…lektor… mjek… disa për udheheqës apo liderë… Të gjithë prej nesh vërejmë lehtë talentë të vërtetë rreth nesh për çështje të veçanta… Problemi i shqiptarëve është se ky talent mbetet kryesisht nëse jo edhe plotësisht i pa kultivuar si në aspektin personal ashtu edhe në atë shoqëror. Tepër shpesh, thuajse të gjithë synojnë “të bëhemi diçka” pa sfiduar energjinë dhe talentin e brendshëm… Mjafton të shikosh përreth dhe të vëresh sa energji derdhet duke ndjekur “qëllime të huaja”, pra, profesione joadekaute por të cilat shihen si grandioze… Dhe në vend të kultivimit të brendshëm personal dhe shoqërorë, thuajse tërë energjia orientohet në pengimin e talentit të rrezikshëm për ambiciet e këtilla të gabuara personale… Tërë këtë kohë talenti i vërtetë personal dhe shoqëror mbetet i mbyllur brenda mureve të injorancës dhe ambicieve të gabuara…
Kim Bytyci
SUKSESI I DËSHTIMIT
Le të jëmi të sinqertë. Procesi i tashëm negociator është para së gjithash dështim. Dhe para se tia lam krejt fajin Putinit, të shohim nëse vet Ekipi Unitetit bëri apo nuk bëri diçka për të humbur përparsinë që gëzonte në negociata një vit më herët. Më në fund pavarësia nënkupton para së gjithash përgjegjësi. E pavarur siç synon të jetë, Kosova pra liderët e saj, duhet të marrin përgjegjësinë edhe për dështime e jo vetëm për suksese.
Rastësisht kto ditë hasa në një raport nga viti i shkuar ku mes tjerash thuhej: “Mundësitë janë më të mëdha që Kosova të jetë e pavarur” dhe “një gjë të këtillë e dijë çdo qytetarë”. Citati ishte i Presidentit serb Boris Tadiq than gjatë fushatës parazgjedhore në Serbi në dhjetor të vitit 2006. (për raportin e plotë shih: http://euro-korrespondent.blogspot.com/2006_12_01_archive.html)
Kështu mu kujtua kjo periudhë, ndryshe më e njohur si “pritje e Ahtisarit” pra planit të tij i cili duhej të mbyllte procesin e statusit të Kosovës. Atë kohë, siç dëshmon edhe raporti më lartë, pritej që ky proces të rezultonte me pavarësinë e Kosovës. Vet plani në fakt ishte shtyer pikërisht për shkak të këtyre zgjedhjeve në Serbi, gjë që dukej se ofronte dëshminë më të mirë se ky plan do të rekomandojë pavarësi për Kosovën. Ndryshe, përse vërtetë duhej të shtyhej fare ky publikim.
Një vit më vonë ndërkaq Kosova jo vetëm se nuk është e pavarur por vet procesi i vendosjes së statusit duket se po hapet nga dita në ditë. Pas një vit negociatash nën mbikqyrjen ndërkombëtare, tani palët sërish po takohen për të diskutuar apo për të
mos diskutuar. Spekulimet dhe parashikimet vazhdojnë derisa pasiguria mbi situatën e përgjithshme vetëm se shtohet. E vetmja gjë që vërtetë ka ndryshuar duket pozita e vet Ahtisarit. Diplomati ndërkombëtar tani u zëvendësua me tre kolegë të tij ndërkombëtar. Satiristët duhet falur nëse konkludojnë se krejt problemi i Kosovës paska qenë Ahtisari..
Satirën anash, shumkush tani pyet çka ndodhi gjatë këtij viti e që procesi i cili dukej “punë e kryer” tani të gjendet nëse jo në fillim padyshim në një shtyrje të fuqishme prapa. Pse plani aq i pritur tani duket disi i padëshiruar, apo siç thuhet "mbi tavolinë por jo në diskutim". Madje vet parimet mbi të cilat Ahtisari ishte autorizar të veprojë nga bashkësia ndërkombëtare gjatë negociatave mëse njëvjeçare tani duket se janë shtrembruar saqë vështirë se njihen. Mos-ndarja, mos-kthimi në situatën para vitit 1999 dhe mos-bashkimi me ndonjë vend fqinjë tani janë zëvendësuar me një
parim të vetëm të quajtur “kompromis”. Me një moment madje dukej se ky “kompromis” nënkuptonte pikërisht të kundërtën e këtyre parimeve duke bërë ndarjen e Kosovës temë dite. Kështu jo vetëm plani i Ahtisarit por tërë autoriteti bashkësisë ndëkombëtare dukej se binte nën hijen e këtij “kompromisi” të paqartë e konfus. Më në fund vet plani i Ahtisarit në fakt ishte kompromis apo jo? Çfarë kompromisi parimor pra mund tani të pritet e që i dërguari i posaçëm ndërkombëtar nuk do të kishte parashikuar. Nëse bashkësia ndërkombëtare me fjalën “kompromis” tani nënkupton atë që Koshtunica pranon, përse atëherë fare u mbajt ky proces intensiv njëvjeçar... Më në fund, Koshtunica erdhi në pushtet në Serbi qysh në vtitin 2000. Vallë a nuk do të kishte qenë më praktike që ky “kompromis” të ishte arritur që atëherë? Sa energji, pritje e shpenzime do të ishin kursyer vetëm nga udhëtimet e vazhdueshme nëpër metropolet ndërkombëtare.
Faji pra nuk mund të jetë tek ndërkombëtarët. Të konkludosh ndryshe do të thotë të pranosh dështimin e logjikës. Pra përgjigja nuk mund të jetë tek mosinteresimi i bashkësisë ndërkombëtare dhe dëshira e tyre që të fusin një vulë çfarëdo fare në letrën e statusit e që ata pastaj të vazhdojnë jetën e tyre të qetë diku në Helsinki, Londër apo Uashtington. Diçka tjetër duket të ketë ndodhur brenda këtij viti e të ketë kthyer çështjen e statusit thuajse në fillim. Por çka? Çka ndodhi vërtetë gjatë këtij viti? Po. po Rusia, por as Rusia e as Putini nuk lindën dje apo jo?
Le të shohim nëse ka (edhe) diçka që mund të shpjegojë këtë labyrinth. Nëse diçka apo dikush shumë më afër se Rusia dhe Putini mund të ofrojë ndonjë përgjigje. Jo për ti hudhur fajin dikujt e që të tjerët të kënaqemi duke qortuar nëpër kafene e restorante. Askush sot, sidomos populli kosovar nuk ka kohë për një “vetëkënaqje” të këtillë. Pra jo për të qortuar por të kuptuar si parakusht për të ecur me konfidencë drejt së arrdhmes më të mirë. Statusi apo pavarësia nuk është qëllim në vet pas arritjes së të cilës gjithçka do ec vetiu. Ai nuk është fundi por fillimi drejt arrdhmërisë. Është mjet, rrugë drejt një të arrdhme më të mirë dhe konfidente jo vetëm për qytetarët e Kosovës (çoft shqiptar, serb, romë apo asnjëri prej tyre), por edhe për ata në Serbi. “Pa dyshim” më patë thënë një analist serb kur e pata pyetur nëse statusi i Kosovës po pengon procesin demokratik në Serbi. “Gjithnjë derisa të kenë këtë çështje të pazgjidhur, anash mbesin çështjet e rëndësishme ekonomike”. Prandaj deklaratat e qeverisë serbe se nuk dëshirojnë afate për bisedime duken vërtetë të pakuptimta. Megjithatë, sado paradoksale, delegacioni serb i cili shndërroi vet procesin në qëllim, tani mund të jetë i kënaqur. Më në fund me dy-tre anëtarë sa çojnë zakonisht në këto takime tani, ata duken më efektiv se ekipi i plotë kosovar. Gjë që vetiu lë delegacionin kosovar në skenë. Natyrisht të pengosh një zgjidhje është gjithmon më lehtë se të gjesh atë, por kjo është vetëm një pjesë e përgjigjes. Vallë ku qëndron pjesa tjetër e kësaj përgjigje? Çka bënë ata vet gjatë këtij viti? A bën, fjala vjen mjaft për të dëshmuar se mbikqyrja e propozuar nga Ahtisari do të jetë vetëm një formalitet i këndshëm. Se ata jo vetëm se do të përmbushin kërkesat e bashkësisë ndërkombërtare por madje kan një mori idesh, planesh dhe arritjesh konkrete që do të bëjnë këta ndërkombëtar krenar të kenë qenë të angazhuar në këtë proces. Madje shumë më krenar se sa të kenë emrin e vet në ndonjë bulevard plotë pluhur që ata më vonë as që do të dëshirojnë ta vizitojnë. Vërtetë pavarësia përveç tjerash kërkon origjinalitet dhe vet-iniciativë. Mos qëndron pra këtu të paktën një pjesë tjetër e përgjigjes së këtij dështimi. Sepse le të jemi të sinqertë, procesi i tashëm, pavarësisht nga rezultati përfundimtar është para së gjithash dështim. Kohë më parë, madje një analistë britanik nuk deshi të prononcohet lidhur me këtë vazhdim procesi duke e quajtur “shaka të hidhët”. Të tjerët derisa flasin vështirë se fshehin dëshprimin dhe pasigurinë që ndjenjë tani. Shumkush veçmas shqiptarët pyesin nëse delegacioni kosovar po humb kohë të vlefshme në udhëtime të pafrytshme. Të unifikuar siç thonë se janë nëse të paktën do të mund të ndajnë përgjegjësinë e udhëtimeve nëse jo pergjëgjësitë tjera dhe në vend që të gjithë të shkojnë së bashku në Nju Jork, Londër apo Vjenë, disa të vizitojnë fjala vjen Moskën, Bukureshtin apo Athinën… Madje ndoshta të marrin me vet ndonjë femër apo ca të rinjë të papunë e të prezantojnë Kosovën të tillë çfarë është me plotë të rinjë, e artikuluar, moderne, dhe e hapur. Më në fund, përkundër të gjitha pakënaqësive që shpreh, qeveria serbe vazhdon të bisedojë drejtpërdrejtë me Uashtingtonin, Londrën apo çdo vend tjetër që përkrah pavarësinë e Kosovës… Pra, para se tia lëmë krejt fajin Putinit, të shohim se çka bëri apo nuk bëri vet Ekipi Unitetit për të humbur përparsinë që kishin para një viti. Më në fund, pavarësia nënkupton para së gjithash përgjegjësi. E pavarur siç synon të jetë, Kosova pra liderët e saj duhet të marrin përgjegjësinë edhe për dështime e jo vetëm suksese.
Kim Bytyçi
AHTISARI: PLANI IM KOMPROMISI MË I MIRË
Ish-i dërguari i posaçëm i Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së për statusin e Kosovës, Marti Ahtisaari, thotë se plani i paraqitur prej tij është kompromisi më i mirë për zgjidhjen e statusit të Kosovës.
Duke folur për BBC-në gjatë një qëndrimi në Londër ai thotë se negociatat e tanishme janë edhe një orvatje që të dëshmohet se u bë çdo gjë e mundur për të arritur marrëveshje mes palëve.
"Unë nuk mund të heq dorë duke kërkuar falje se nuk munda të zgjidh këtë çështje," tha zoti Ahtisaari.
Kimete Bytyçi bisedoi me zotin Ahtisaari.BBC: Zoti Ahtisari, Treshja ndërkombëtare tani po ndërmjetson një proces të ri negociatash mes palëve. Çfarë janë sipas jush gjasat e arritjes së marrëveshjes dhe a mendoni se plani juaj do të kthehet në tavolinë?
Zoti Ahtisari: Plani im është në tavolinën e Këshillit të Sigurimit. Ai është plani i vetëm para këtij Këshilli. Për tani plan tjetër nuk ekziston. Do të shohim se çka do të konkludohet nga Treshja. Procesi i tashëm i negociatave është orvatje që të dëshmohet se çdo gjë e mundur u bë në këtë proces. Unë vet këshillova që të mos kërkojnë nga unë dhe kolegët e mijë të bëjmë këtë gjë, por që ata tani të bëjnë vetë këtë. Unë pata ftuar Grupin e Kontaktit në takimin më 10 mars dhe disa takime. Ata panë se si po sillen palët në këto takime. Andaj unë u thashë tani ju duhet të kaloni nëpër këtë proces, të përjetoni vetë atë. Nëse arrini diçka praktike, bukur. Kështu u morëm vesh që një ndër kolegët e mijë senior të jetë në disponim.
BBC: Dhe çka mendoni ju çfarë janë gjasat që ata të bëjnë këtë. Pra të arrijë marrëveshje apo siç thuhet kompromis? Vet plani juaj atë kohë u cilësua si kompromis. Çfarë kompromisi mendoni se mund të arrihet tani e që ju nuk patët parashikuar në propozimin tuaj?
Zoti Ahtisari: Kjo mbetet të shihet. Ata, me sa e dijë unë, akoma kan të paktën tri takime para se të raportojnë (para Grupit të Kontaktit). Më pas do të shohim se cfarë do të del nga ky proces. Ata tani kan disa pika që po diskutojnë. Unë në këtë moment nuk do të hyja në detaje. Në këtë moment vërtetë është vështirë të flitet me siguri mbi këto parashikime. Vërtetë do tu thoja sikur të isha i sigurtë. Është detyrë e vështirë. Le të presim e të shohim.
BBC: Ndërkohë a mund të thoni se ku i shihni ju arsyet kryesore për këtë dështim të deritashëm?
Ahtisari: Një ndër arsyet ndoshta është mënyra se si lexohet historia. Shumëçka varet se si e shihni historinë e rajonit. Çka ndodhi nga viti 1989 e deri tani. Nuk ka nevojë të shkohet në vitin 1300. Më kujtohet se si kur kryesoja grupin punues të Bosnjës e Hercegovinës, Karadzici na tregonte hartat nga viti 1300. Kjo ndoshta është cështja kyçe, pra nëse mund të merremi vesh se çka ndodhi dhe pse, dhe si të dalim nga kjo tollovi. Këto negociata në fakt janë orvatje të dalim më së miri nga kjo tollovi e krijuar në vitet e viteve 90-ta. Le të kemi durim, e tue shohim. Unë kam mjaft durim.
BBC: Dhe ju mendoni se plani juaj që kthehet për diskutim?
Ahtisari: Zoti Ahtisaari: Plani im nuk është duke u zhdukur askund. Ai është në tavolinë dhe nuk do të zhduket askund. Unë besoj se ky është kompromisi më i mirë që mund të kemi. Ka mbështetjen e shumicës së vendeve të Bashkimit Evropian.
Shumica dërmuese e anëtarëve të Këshillit të Sigurimit e mbështesin këtë plan nëse jo akoma të gjithë anëtarët e përhershëm të këtij Këshilli. Shpresoj se edhe të tjerët do të kuptojnë këtë me kohë. Unë nuk mund të heq dorë ashtu duke kërkuar falje se nuk munda të zgjidh këtë çështje.
Asnjë zgjidhje e konflikteve nuk mund të gjendet pa analizuar shkaqet e vet konfliktit në fjalë. Zgjidhja nuk mund të gjendet nëse nuk ka gatishmëri të analizohet sinqerisht se çka eci mbrapsht në një situatë konflikti.
Ndryshe keni situatë si në Serbi ku thuhet se ishte një regjim tjetër që shkaktoi problemet me shqiptarët. Gjatë një bisede me (ish-ministrin e jashtëm serb) Vuk Drashkoviqin ai më tha se qeveria e tashme demokratike (serbe) në duhet të dënohet për atë që bëri Milosheviqi.
Por unë iu përgjigja se 'kjo qeveri nuk mund as të shpërblehet për këtë'.
Fatkqesësisht në Evropë vetëm Gjermania ka vështruar të kaluarën e vet. Regjimi demokratik në Serbi duhet të merret me të kaluarën. Nuk ka ecje përpara pa marrë përgjegjësinë për të kaluarën edhe nëse personalisht nuk ke bërë asgjë.
Ne kurrë nuk duhet të pranojmë se ndonjë konflikt nuk mund të zgjidhet. Disa anëtarë të perhershëm nganjëherë përmendin mundësinë se Kosova mund të shdërrohet në konflikt të ngrirë si ai i Qipros apo Palestinës. Unë as që dëshirojë të diskutojë alternativa të tilla. Ne duhet t'i shtyjmë qeverintë që të zgjidhin konfliktet.
Mua më duhet të luftoj për këtë plan sepse kjo është mënyra e vetme për të zgjidhur këtë problem. Ai garanton praninë e bashkësisë ndërkombëtare që do të sigurojë se qeveria e ardhshme atje do të bëjë atë që kemi parashikuar në planin tonë, të ndryshojë këtë shoqëri sepse akoma nuk janë implementuar të gjitha standardet.
Të fillojmë të sigurojmë në përgjigjthësi në Ballkan një jetë më të mirë për njerëzit e zakonshëm
Transmetuar 31 tetothttp://www.bbc.co.uk/albanian
A SUCCESFUL FAILURE
Let us be honest. The negotiating process has failed. Before blaming Putin for everything, let us see if the Unity Team has done or not done something to lose the advantage it was enjoying a year ago. After all, independence means, most of all, a responsibility. Independent as it aims to be, Kosovo/a i.e. its leaders should take the responsibility for failures as well as successes. I was going through some old documents and found an old report from Belgrade during last year’s election campaign in Serbia. The report had the following quote by the Serbian President, Boris Tadic: “Chances are that Kosovo will be independent” and “every citizen knows that”.
This brought back that period better known as “waiting for Ahtisaari”. At that time everything seemed ready for the report of the international mediator. And everyone, the Serbian President included, was expecting that independence would be the key word in that proposal. Indeed the report was delayed due the elections in Serbia offering additional evidence to support such expectations. Otherwise, why indeed delay the proposal?
A year later Kosovo’s future looks more uncertain.
The parties who spent the whole last year in intensive negotiations under international mediation are now meeting for extended discussions or non-discussions. The only thing to have really changed is Ahtisaari’s position. Three other international mediators have now replaced him. Satirists will be forgiven if they conclude that the only problem in Kosovo seem to have been Ahtisaari.
Satire aside, many are asking what happened during this year to have pushed the process almost back to the beginning? Why is it that the plan that was so eagerly expected and widely endorsed now looks like an unwanted child? The principles on which the international envoy was authorised by the Contact Group to find a solution now look if not torn apart then certainly highly vulnerable. No-partition, no return to pre 1999 and no joining with other countries have now been replaced with a single “compromise”. For a moment that “compromise” even looked to be meaningo exactly the opposite of the declared international position when partition became a main subject and remained so for a good couple of weeks. Not only the Ahtisaari plan but also the whole authority of the international community has been over-shadowed by that "compromise”. After all was not Ahtisaari’s plan a compromise which Kosovar leaders only reluctantly accepted it while many ordinary citizens are still to make their mind up. That is if anyone asks them. What compromise could the Troika now be thinking of? If that compromise means whatever Kostunica accepts or demands, why then a year of lengthy and intensive talks? After all, Kostunica came to power in 2000. Would it not have been much more practical for this “compromise” to have been reached then?
With this in mind, it is clear that the blame does not lie with the international community and their lack of interest for a just and lasting solution. To think otherwise would be to defy reason.
Something else must have happened during this year. But what? Yes, yes, Russia, but neither Russia nor Putin were "born" during this year were they?
Could there be something else that would explain this deadlock. Something or someone much closer that Russia and Putin who could shed some light on it. Not in order to blame someone so that the rest of us can enjoy talking criticising them in the coffee shops and restaurants. On the contrary this is important to understand in order to move forward with confidence. After all the status is not a goal in itself after which no one needs to do anything any more. It is rather a means to a goal; it is a road toward a better future not only for Kosovar citizens (Albanians, Serbs, Romas or none of the above) but also citizens of Serbia. “Without a doubt” a Serbian analyst told me when I asked him if the status of Kosova was hindering the democratic process in Serbia. “As long as there is the status question to be solved, there will be no time for real economic and social reforms”. Hence the calls by the Serbian delegation for no deadline to the talks sound absurd indeed. Nonetheless, having made a process a goal, the Serbian government can so far claim to be more than happy with the way the talks have developed. Which leaves the Kosovar delegation alone on the stage.
Of course, it is always easier to obstruct a process then find a solution. But this is only a part of the answer. How has the Unity Team contrived to lose the advantage that enjoyed this time last year? What have they been doing during this year? Have they done enough to show to the international community that the supervision proposed by Ahtisari will indeed be a simple matter? To demonstrate not only that they have fulfilled all the standards but also have a long list of ideas plans and achievements that will make those international leaders proud to have been involved in the process. Much prouder that to have some boulevards named after them, that they are unlikely to see it in person ever again. Independence requires originality and self-initiative. Could this be (part) of the answer for this failure so far? For, let us be honest, whatever the final outcome, this is a failure. A British analyst recently refused to comment on this new extension calling it “a bitter joke”. Others can hardly hide their disappointment with the current uncertainty. Many, especially Albanians are asking if the Unity Team is wasting much-needed time on fruitless talks. Could they not at least share the responsibility for travel and rather then all travelling to New York, London or Vienna, some could visit say Moscow, Bratislava or Athens. After all, the Serbian government continues to talk directly to Washington, London or any other country supporting independence. So, before we hold Putin responsible for everything, let us see if there is something that the Unity Team has done or has not done. After all, independence means first of all, a responsibility. Independent as it aims to be, Kosova i.e. her leaders should take responsibility for failures as well as successes.
Kim Bytyci
